Rijst in de regen

Nou, het avontuur is officieel begonnen. Het vliegen ging allemaal heel soepel, ik zat naast hele leuke mensen en heb ook goed kunnen slapen. Dat viel me reuze mee. Natuurlijk was het wel een relatief lange reis van ongeveer 16 uur in totaal, maar daar had ik me op ingesteld. Het eten was heerlijk en rijst voor avondeten, ontbijt èn lunch is eigenlijk ook wel lekker. Weer eens wat anders dan een bammetje met pindakaas. Ook was bijna alles wat ik kreeg lactosevrij, behalve de boter, haha maar die heb ik laten staan. Het eten hadden ze heel netjes geregeld en manmanman, wat heb ik een goeie beef met rice gehad! Oehlala!

Op het vliegveld in Denpasar aangekomen begon de zoektocht naar een geschikte taxi. Ik had al gehoord dat de taxichauffeurs je aanklampen om je in hun taxi te krijgen. Iemand had de tip gegeven om een blue bird taxi te nemen. Deze taxi's rijden gewoon op meter en geven je dus een eerlijke prijs. Een blue bird taxi te pakken zien te krijgen was nog een hele klus. Helemaal voor dit taxigroentje, want naast de belbus en de dronkenmensentaxi heb ik nog nooit een taxi genomen. Toen ik uiteindelijk, na meerdere wandelingen rond het vliegveld, alle moed bij elkaar had geraapt om me gewoon vóór zo'n blauwe vogel te werpen, begon de chauffeur als een malle rechtuit te wijzen. Ik liep gauw vooruit, hopende dat dit in de Indonesische gebarentaal hetzelfde betekent als in de Nederlandse gebarentaal. Deze taxi wilde ik echt heel graag hebben. Ik was het "yes miss taxi?" wel een beetje zat eigenlijk en daarnaast stond ik te zweten met mijn joggingbroek in de zon met 31 graden.. Ik was vastbesloten deze taxi te nemen. Maar het verkeer is daar hectisch man! Voor mijn ogen reed de taxi door omdat hij het verkeer niet langer kon ophouden. Langzaam verdween mijn blauwe vogel van de horizon.. Om vervolgens aan de andere kant van de weg weer terug te komen! Hoera! Hij stopte en gebaarde me snel in te stappen. Maar ja, "hurry! Hurry!" mezelf op de achterbank gooien gaat een beetje lastig met zo'n dikke backpack. Taxi's achter ons begonnen te toeteren toen ik uiteindelijk de deur achter me, myself en mijn backpack dichttrok. Wat bleek nu, meneer mag alleen mensen brengen, niet oppikken van het vliegveld. Vaag toch?! Gelukkig is het gelukt en ben ik weer een hele ervaring rijker. Tijdens de rit door Kuta legde mijn chauffeur uit wat waar is en heb ik al en glimp opgevangen van de zon in de zee!

Bij mijn hostel aangekomen ben ik meteen in mijn bikini geschoten om af te koelen in het zwembad. Man wat was ik inmiddels oververhit. Het begon al te schemeren en er waren wat meer backpackers bij het zwembad dus dat was meteen gezellig. Je kan hier niet uit de kraan drinken, dus na afkoelen was mijn volgende missie water kopen. Laat er nou een minimarket in dezelfde straat zitten als mijn hostel. In de minimarket kwam ik in de verleiding om maar gewoon een zak chips voor het avondeten te halen.

Gelukkig heb ik dat niet gedaan, want nu zit ik heerlijk te genieten van kip teriyaki met rijst, in de regen. Op de aanwijzingen van mijn Russische hostelgenootje ben ik naar Warung Mama gelopen. Niet zonder gevaar, wandelen hier. En dan vooral omdat er maar één straat is waar iedereen omgeveer door elkaar rijdt. Als voetganger is het echt wel uitkijken dus, maar vooral gewoon doorlopen heb ik gemerkt. Goed, ik zal eens kijken of ik mijn hostel nog terug kan vinden en dan vanavond misschien nog even gezellig met wat hostelgenootjes wat drinken.

Dikke knuffel voor iedereen! Liefs Hennieke

Ps. ik heb mijn hostel weer gevonden hoor..